Mahrumiyetin içinden yazıyorum.
İl merkezine 70 km. uzaklıkta ama yolu yol değil, hizmet alamamış yıllardır.
İlçe burası. İlden sonraki en büyük yerleşim merkezi var ya onlardan biri.
Doğudayım evet. Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nin, petrol kenti Batman’da…
Batman’ın en kuzeydeki, Muş’a komşu olan ilçesi Sason’da…
15 bin nüfuslu bu ilçe batıdaki birçok köyden geride…
***
Her gün gönüllü olduğum birimden yemek yemek için gittiğim çay bahçesine yürümek zorunda olduğum ilçenin tek caddesinde garip bakışlarla karşılaşıyorum.
Az okulun, çok internet kafenin, çok kahvehanenin bulunduğu ilçede tüm erkekler kahvelerde oturuyor.
Sabah 7’den gecenin geç saatlerine kadar kahve önleri tıklım tıklım.
Sigara yasakları ile beraber içerilerde sigara içilemeyince kahve önlerindeki tabureler biraz daha değerli olmuş.
Tekel’in yaprak tütün işletmesi kapatıldı kapatılalı böyle kalabalıklaşmış kahveler.
Kadınlar sosyal yaşamda yok.
Soruyorum neden yok?
Kendimiz ettik kendimiz bulduk diyorlar. Çıksaydık, görünseydik bizi kabullenirlerdi. Şimdi çarşı içinden geçmek mümkün değil. Falım sakız reklamlarındaki yaşlıların bakışlarına benzer bakışlar ile karşılaşmak doğal burada.
Farklı olan, yabancı olan bir kat daha dikkat çekiyor.
Cadde üzerinde yürürken sağa ya da sola bakmamaya çalışıyorum. Kendi içimde bir rahatsızlık yaşıyorum. Haykırmak istiyorum, olmuyor.
At gözlüğü takmış gibi sağa, sola bakmadan, koştururcasına yürüyorum.
Çay bahçesine ulaştığımda rahatlıyorum.
3 haftanın sonunda biraz daha alışmış gibi halk.
Daha az bakış, daha az iğneleyici süzüş!
Mahalle baskısı dedikleri şey buymuş meğer…
Mahalle baskısını Sason’da yaşadım. Sason Batman’ın en geri kalmış ilçesi…
İlgi bekliyor, belki sosyal dönüşümde olur…
Fena da olmaz hani…
