Şehirlerarası yolculuklarla beraber üzerinden geçmem dışında kapsamlı ve yatılı konakladığım Denizli’yle ilk defa 2005 yılında tanıştım. Arkadaşlarım vesilesi ile şehir merkezi dışında Pamukkale’yi de gördüğüm ve şehir yaşantısı hakkında az çok bilgi aldığım Denizli’ye 2005 yılından sonra her yıl hemen hemen en az 2 ya da 3 kez gittim.
Denizli benim için birçok anının, güzel insanların ve hoş sohbetin olduğu bir kent olarak sonsuza dek anılarımda kalacak. Gezmek, görmek, arkadaş daveti, eğitim, iş, okul ziyareti gibi birçok nedenle defalarca gördüğüm bu kentte kent yaşamına dair dışarıdan bir göz olarak o kadar çok gözlemlediğim detay var ki!
Eğitim amacıyla Şubat 2010’da bulunduğum kentte Sevindik ve Deliktaş gibi kentin daha eski ve geri kalmış olarak tabir edilen mahallerini görme şansım oldu. Bunun yanı sıra Forumuyla, Teras Parkıyla ya da Çamlığıyla yenileşen, gelişen ve büyüyen Denizli, “ben burada yaşayabilirim” sözünü söyletiyor adeta.
Pamukkale Üniversitesi’nin bağımsız bir üniversite haline dönüşmesinin ve fakülte ile öğrenci sayılarının da hızla artması kentteki sosyal yapıyı da derinden etkilemiş. Sanayi, tekstil gibi alanlarda Türkiye’nin önde gelen şehirlerinden olan Denizli artık ekonomik kriz bahanesine sığınıp fabrikalarına, şirketlerine iflas göstermeyi marifet sanan işadamlarının gölgesi altında üniversite öğrencilerinin kente yapacağı katkıya muhtaç durumda. Kiralar diğer şehirlere oranla daha ekonomik gibi görünse de üniversite öğrencileri sağılacak inek gibi görünmekten dertli.
Denizli’nin İki Sorunu
Büyükşehir adayı olan Denizli’de en önemli iki sorun var gözle görünen. Birincisi belediyenin AKP’li olmasına rağmen kentin en işlek yerlerinde yaptığı ve yıllardır süren bir türlü bitmeyen alt yapı projeleri. (Son 3 yıldır aynı manzara ile karşılaşmaktan fena derecede bıktım. Allah yaşayanlara sabır versin.) Kaldı ki bu alt yapı projeleri sebebiyle Denizlili sürücüler alt takımları mahvolan araçlarını tamirciye bile götürmüyorlarmış. Nasılsa aracımız yeniden yıpranacak diyerek.
Benim gözlemlediğim ikinci önemli sorun ise kentte örgün toplu ulaşımın çok sağlıklı olmadığı yönünde. Toplu ulaşımda ana pay minibüslerin denetiminde. Minibüslerin kentlerin en önemli katilleri olduğunu düşünen ben, Denizli sokaklarında kapı zilleri ile garip ses çıkaran ve her adımda karşımıza çıkan minibüslerin bu derece kural tanımaz konumda olmasına anlam veremedim. Daha düzenli ve denetimli bir biçimde belediye otobüsleri çağdaş bir kente yakışır biçimde halka hizmet vermelidir.
Görünen iki sorunun dışında, turistik imkanlardan çokça yararlanamayan bir kent Denizli. Pamukkale gibi bir doğa harikasına gelen turistlerin şehiriçinde yapabileceği aktivite yok. Önemli olan turisti şehre sokup, para harcatacak mekanlarda zaman geçirtmek. Bir Denizli havlusu aramak üzere onca dükkana gittiğimi de eklemeden edemeyeceğim. Çarşı namına çok bir şey kalmamış her yeri alışveriş merkezleri sarınca. Konaklama imkanı deyince Anemon Otel dışında (O da İzmir yolunda) şehiriçinde ele avuca gelecek bir otel yok. Pamukkale’deki otelleri saymıyorum elbet.
Gece Hayatı Komedi!
Dostum dediğim arkadaşlarımla gittiğim, üniversite öğrencilerinin sıkça zaman geçirdiği rock bar tarzı bir mekanda yaşadığım ise şimdiye dek gördüğüm en absürt durum oldu herhalde. İzmir’deki, İstanbul’daki emsalleri ile yarışabilir düzeyde gördüğüm mekan; üniversiteli gençlerin kızlı erkekli geldiği ve müzikle beraber coştuğu bir yer haline dönüştürülmüş. Müzikle beraber bir bira içmek istersiniz değil mi? Olmaz. Adaçayı verelim. Evet, Denizli’de şehiriçindeki eğlence mekânlarının %95’inde alkol ruhsatı yok. Dolayısıyla rock bar görünümlü yerlerde çayınızı karıştırırken müziğin ritmine kendinizi kaptırmanız gerekiyor. Öğrenci arkadaşlar bu durumu kabullenmiş göründüklerinden onlara ilginç gelen bir şey yok. Ancak benim Denizli’nin muhafazakar yapısı ile ilgili gözlemlediğim en acı durum bu oldu. Güzelim mekanı aile çay bahçesine dönüştürmek çok daha mantıklı. Yasakçı anlayışla ne, ne derecede çözülür bilinmez ancak içmek isteyenler evlere doluşuyor orası bir gerçek.
